college-era-flashback

                               എണീറ്റപ്പോൾ സമയം    എട്ടര  മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു, എണീക്കണമെന്ന് മനസ്സിൽ ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും.. ശരീരം ക്ഷീ  ണത്താൽ മൂടപ്പെട്ടിരുന്നു. പിന്നെയും കുറെ നേരം കണ്ണുമടച്ചങ്ങനെ കിടന്നു. ഉത്തരത്തിൽ ചെറിയ ഞെരുക്കത്തോടെ കറങ്ങുന്ന ഫാനിൽ നോക്കി  കണ്ണും മിഴിച്ചു ഞാൻ കട്ടിലിൽ തന്നെ കിടന്നു. എത്രപ്പെട്ടെന്നാണ് നമ്മുടെയൊക്കെ ജീവിതത്തിന്റെ ഒഴുക്കുകൾ മാറി മറിയുന്നത്. കുറച്ച് നാൾ മുൻപ് വരെ സമയത്തിനൊപ്പം ഓടുന്ന ദിവസങ്ങൾ ഉണ്ടാരുന്നു എനിക്ക്, ഒരുപാട്  പ്രതീക്ഷകളും  സ്വപ്നങ്ങളുമായി... എന്റെ കോളേജിലേക്ക്. കൊച്ചുകൊച്ച് സന്തോഷങ്ങൾ നിറഞ്ഞ എന്റെ ആ കോളേജ് ലൈഫ് തുടങ്ങുന്നത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.

        ലോകത്തിൽ എല്ലാവരും ഉറക്കമുണർന്നാലും, രാവിലെ 8  മണിയാകുമ്പോൾ മാത്രമാണ് ഞങ്ങളുടെ ബോയ്സ് ഹോസ്റ്റലിൽ നേരം പരപരാ വെളുക്കുന്നത്. അപ്പോഴും ആ സമയത്ത് ഞങ്ങൾ എണിക്കാൻ കാരണം, മെസ്സിൽ നിന്നും ബ്രേക്ഫാസ്റ്റായിട്ട് വരുന്ന അക്ക "ബന്നി. ബന്ന”.. എല്ലാരു നസ്ത തകൊണ്ടു ഹോഗി അമേലെ.." എന്ന് അലമുറയിട്ട് വാതിലിൽ കൊട്ടുന്നകൊണ്ടാണ്. ഉറക്കച്ചടവ് വിട്ടുമാറാത്ത കണ്ണുകളുമായി  ബ്രേക്ഫാസ്റ്റ് എന്താണെന്ന് നോക്കുക എന്നതാണ് ഞങ്ങടെ ആദ്യ അജണ്ഡ. "പൂരിയും ദോശയും" വല്ലോമണ്ണെങ്കിൽ അവിടെ കാക്കക്കൂട്ടിൽ കല്ലിട്ടമ്മതിരിയാണ്. "ഇഡലി" ആണെങ്കിൽ അവാർഡ് സിനിമ പോലെയാണ്, ബഹളങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലാതെ വളരെ ശാന്തമായ അന്തരീക്ഷം, കഴിച്ചെങ്കിൽ കഴിച്ചെന്നായി. എക്സ്ട്രാ ഫുഡിനായി എന്നും മത്സരിക്കുന്നവർ ഈ ദിവസങ്ങളിൽ വളരെ ശാന്തരും, ഉള്ള ഇഡലി ബാക്കിയുള്ളവർക്ക് നീട്ടി ഉദാസീനരായും കാണപ്പെട്ടു. അതുകഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ കുളിക്കാനുള്ള ബഹളമായി. 2ഉം 3ഉം പേരാണ് ഒരു ബക്കറ്റിൽ കുളിക്കുന്നത്. ഒത്തൊരുമ്മ കൊണ്ടൊന്നുമല്ല അങ്ങനെ കുളിക്കുന്നത്, ഹോസ്റ്റലിൽ നല്ലതെന്ന് പറയാൻ 2-3 ബക്കറ്റുകളെ ഉള്ളു. 9 മണിക്ക് കോളേജിൽ എത്താൻ 8:59നാണ് ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്നിറങ്ങി തെങ്ങിൻ തോപ്പിലൂടെ ഓടുന്നത്. ഓടി പകുതിയെത്തുമ്പോഴാണ്  ഐഡി കാർഡ് എടുത്തില്ലെന്ന് ഓർക്കുന്നത്. പിന്നെ തിരികെ പോയി ഐഡി  കാർഡൊക്കെ എടുത്ത്  കോളേജിന്റെ സ്റ്റെപ്പുകൾ ചാടി കയറി വരുമ്പോൾ, നിലം തുടച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന  ജാനകി   അക്ക  (അജ്ജി എന് ഞങ്ങളും), അടഞ്ഞ  ക്ലാസ്റൂമ് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി ഇന്ന് നല്ലത് കിട്ടുമെന്ന് ആഗ്യം കാണിക്കും. വരാനുള്ളത് വഴിയിൽ തങ്ങില്ലെന്ന വിശ്വാസത്തിൽ മെല്ലെ വാതിൽ തുറന്ന്  "മാം.."  എന്ന് വളരെ ദയനീയമായി വിളിക്കും. കൈയിലെ വാച്ചിൽ സമയം നോക്കി ഒരു മടിയും കൂടാതെ മാഡം പറയും "stand outside". പുല്ല് അല്ലേലും നിങ്ങടെ ക്ലാസ്സിൽ എന്റെ പട്ടിയിരിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞ്, പുറത്ത് ചുമ്മാ നിൽകുമ്പോൾ ആയിരിക്കും പ്രിൻസിപ്പാൾ Mr.  കോടീശ്വര റാവു സാർ കോളേജിലേക്ക് കയറി വരുന്നത്. വളരെ വിനയത്തോടെ ഞാൻ പറയും "ഗുഡ് മോർണിംഗ് സാർ", "you idiot... fool..do you have any sense... etc" എന്നൊക്കെ എന്നെ വിളിച്ചിട്ടെ, ദിവസവും അദ്ദേഹം അഡ്മിനിസ്ട്രേറ്റീവ് ഓഫീസിൽ കയറി റീജിസ്റ്ററിൽ ഒപ്പ് ഇടുകയുള്ളൂ. പിന്നാലെ എത്തുന്ന  കൃഷ്ണ മൂർത്തി സാർ, ശോ ഇവനെക്കൊണ്ട് തോറ്റല്ലോ എന്ന മട്ടിൽ  "തലയിൽ കൈയൊക്കെ വെച്ച്" അങ്ങുപോകും. ഇവരുടെ ഒകെ പുറകെ എത്തുന്ന അനന്ത് സാർ മാത്രം "കൈയൊക്കെ നെഞ്ചത്ത് വെച്ച് വാണങ്ങി" ഗുഡ് മോർണിംഗ് സാർ എന്ന് എന്നോട് പറയും “ ബെളിഗെ ബാർബേക്കു “

 ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ് ഇറങ്ങുന്ന മാഡം നമ്മളെ മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ വാതിലും തുറന്ന് ഒറ്റ പോക്കായിരിക്കും. ആ പോക്കിൽ അറിയാം നമ്മുക്കിട്ട് ഇന്ന് നല്ല പണി തരാനുള്ള പൊക്കാണെന്ന്. എന്തായാലും ഇപ്പോ ക്ലാസ്സിൽ കയറാം എന്ന് വിചാരിച്ചു , അകത്തു ചെന്ന് തലേന്നാൾ വെച്ചിട്ട് പോയ ബുക്കുകളൊക്കെ പൊടിതട്ടി എടുക്കുമ്പോൾ, സ്റ്റാഫ് റൂമിൽ നിന്ന് വിളി വന്ന് ക്ലാസ്സിന്റെ ഡോറിന്റെ അടുത്ത് എത്തിയിരിക്കും. താഴേ സ്റ്റാഫ്റൂമിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ഒരു സർക്കാർ ഓഫീസിനെ ഓർപ്പിക്കും വിധം പിള്ളേർ വെള്ള പേപ്പറും പിടിച്ച് വരിവരിയായി നില്കുന്നത് കാണാം. എംബോസിഷനും അസയിന്മേന്റും ആയിരിക്കും അത് മുഴുവൻ, എടുത്ത് ചാടുന്നത് തീയിലേക്കാണെന്ന് അറിയാവുന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കണം അവരുടെ കണ്ണുകൾ എപ്പോഴും ഭയത്താൽ മൂടപ്പെട്ടിരിക്കും. ചുറ്റും ഇരിക്കുന്ന വിധികർത്താക്കൾ മാർക്കിടൻ തുടങ്ങും, ലേറ്റ് ആയതിന് 10 രൂപാ, ഐഡി കാർഡ് വെളിയിൽ ഇടത്തിന് 10 രൂപാ, ഷൂ ഇടത്തിന് 10 രൂപാ, ഷേവ് ചെയ്യാത്തതിന് 10 രൂപാ.... ഇതൊക്കെ കേട്ട് തല മറച്ചിരിക്കുമ്പോൾ, ഒരു ബോണസ് എന്നപോലെ SNA ഫണ്ട് ബാലൻസ്. അങ്ങനെ വലിയൊരു തുക തന്നെ നമ്മുടെ അക്കൗണ്ടിൽ വീണിരിക്കും. എല്ലാ വിധികർത്താക്കളേയും മനസ്സിൽ ഒന്ന് ഇരുത്തി "ശരണം" വിളിച്ച് ഇറങ്ങി വരുമ്പോൾ "വാട്ട് ഹപ്പെൻഡ് മൈ ബോയ്... ഡോണ്ട് വറി എബൌട്ട് ദാറ്റ്, ജസ്റ്റ് ലീവ് ഇറ്റ്.. ബി ഹാപ്പി" എന്ന് പറഞ്ഞു തോളത്ത് തട്ടുന്ന വാസന്തി മാം മാത്രമാണ് അവിടെ ഒരാശ്വാസം. അവിടെന്നിറങ്ങി കൊറിഡോറിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ, പുതിയ ഇരയെ കിട്ടിയതിന്റെ ഗർജനം സ്റ്റാഫ് റൂമിൽ നിന്ന് കേൾക്കാം.

കൈയും വീശി ക്ലാസ്സിൽ കയറുമ്പോൾ, അതാ  നിൽക്കുന്നു നോട്ട് എഴുതാൻ തന്ന മാഡം മുന്നിൽ .  "  5 മണിക്ക് മുന്നെ നോട്ട് എഴുതി കാണിക്കണം " എന്ന  അപ്രതീഷ ഭീഷണി. ഉച്ചക്ക് ഊണും , ചെറിയ മയക്കവും ഒക്കെ കഴിഞ്ഞിട്ടാണ് കോളേജിലേക്ക് തിരിച്ച് വരുന്നത്. ഉച്ചകഴിഞ്ഞു ക്ലാസ്സിൽ ഇരിക്കുന്നത് ശ്രമകരമാണ്. എത്രെയൊക്കെ പിടിച്ചിരുന്നാലും ഉറക്കം കണ്ണുകളിലേക്ക് തളളി കയറും. കണ്ണടക്കാതിരിക്കാൻ "മിഴിച്ചു" പിടിക്കുന്നതെ ഓർമകാണു, "സ്റ്റാൻഡ് അപ്പ്" എന്ന മേഡത്തിന്റെ അലറൽ ആണ് , ആ ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും എന്നെ ഉണർത്തുന്നത്. വീണ്ടും ക്ലാസിന് പുറത്ത്, അല്ലെങ്കിൽ ക്ലാസ്സ് തീരുന്നവരെ അവിടെ എണീറ്റ് നിൽക്കണം. പിന്നെ ഇടവേളകൾ ഇല്ലാത്ത അടുത്ത ക്ലാസ്സ്. ആ ക്ലാസ്സിൽ ഇരിക്കുന്ന സമയത്താണ്  "5" മണിക്ക് മുന്നേ എഴുതി കാണിക്കാനുള്ള നോട്ടിന്റെ കാര്യം ഓർക്കുന്നത്. മാഡം കാണാതെ അരുടേലും നോട്ട് ബുക്ക് വാങ്ങി നമ്മൾ നൈസായിട്ടു എഴുതുമ്പോൾ, അവിചാരിതമായി മാഡത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് കടന്നുവരും. പിന്നെ പറയണോ പൂരം... പൊടിപൂരം.. ക്ലാസ്സിന് വെളിയിലേക്ക്... സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്ക് ബുക്ക് എടുക്കുന്ന ശീലം ഇല്ലാത്തകൊണ്ട് ഫ്രണ്ട്സിന്റെ കൂടെ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക്. തെങ്ങിൻ തോപ്പിലൂടെ നടന്ന് പോകുമ്പോൾ അന്നത്തെ വീര കഥകൾ പറഞ്ഞു,

 ഒരു വലിയ കൂട്ട ചിരിയോടെയാണ് ഞങ്ങൾ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് കയറുന്നത്. പിന്നെ വോളിബോൾ കളിക്കാനുള്ള തയാറെടുപ്പുകൾ ആയി പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുമ്പോൾ ആയിരിക്കും അക്ക ചായയുമായി മെസ്സിൽ നിന്ന് വരുന്നത്. "ചായ" എന്ന പദം വെറുമൊരു ഭംഗി വാക്ക് മാത്രമാണ്, "ബ്രൗൺ കളർ ഉള്ള ചൂടുവെള്ളം" അതാണ് അതിന് അനിയോജ്യമായ വാക്ക്. വോളിബോൾ കളി ചെറിയ തമാശയിലൂടെയും വഴക്കിലൂടെയും അങ്ങ് തെന്നി നീങ്ങും. സമയം സന്ധ്യയോട് അടുക്കുമ്പോൾ കളി നിർത്തും. പിന്നെ തോറ്റ ടീമിനോട് കൊഞ്ഞനം കുത്തലും കളിയാക്കലും, നാളെക്കുള്ള വെല്ലുവിളികളും ഒക്കെ ആയി ഒരു കുളി. അപ്പഴേക്കും മെസ്സിൽ നിന്ന് അത്താഴം എത്തിയിരിക്കും. ചോറുമെടുത്ത് TV റൂമിലേക്ക് കയറിയാൽ പിന്നെ ഉറങ്ങാനാണ് റൂമിലേക്ക് പോകുക, അതുവരെ അവിടെ. "പഠനം" ഒരു എന്റർട്ടയിന്മെന്റ് അല്ലാത്തകൊണ്ട് ആരും അതിൽ സമയം കളയാറില്ല. പിന്നെയും വല്ലോം എഴുതുന്നത് "എംബോസിഷനോ" , "ലാസ്റ്റ് വാണിംഗ്" അഞ്ചാറ് വട്ടം കഴിഞ്ഞ അസ്സൈന്മെന്റുകളോ ആണ്. അത് എഴുതുന്നതും ഈ TV റൂമിൽ ഇരുന്ന് തന്നെ. ചിലപ്പോൾ TV റൂമിൽ  ' അട്ടി യടുക്കിയപ്പോലെ" അവിടെ തന്നെ എല്ലാരും കിടന്നുറങ്ങും.

              ജീവിതം ഇന്ന് എന്തുമാത്രം മാറിയിരിക്കുന്നു. പ്രേതീക്ഷയുടെ കൊടുമുടികൾ ഇനിയും താണ്ടെത്തുണ്ട് ഏറെ, മുന്നോട്ടുള്ള വഴികൾ എന്തെന്നോ എങ്ങനെയെന്നോ  എനിക്ക് അറിയില്ല.




-----------

It was eight and a half hours from the time I wanted to sit still, but my body was covered with exhaustion. And again he lay, blindfolded for a while. With a slight strain on the answer, I stared at the rotating fan and glared at the bed. How much of our lives change. I have days of running with time until a few days ago, and I have high hopes and dreams ... to my college. This is how my college life began, with so little joy.


Even if everyone in the world was asleep, it was only after 8 am that our boys would be in the hostel. The reason we still feel at that time is because the number that comes from the mess breakfasts is "bunny. Bannah" .. all nostalgic and hoggy amel .. " Our first agenda is to look at what breakfast looks like with sleepy eyes. If Puri and Dosha is Vallomann, then there is Kallitammatri in Kakkakuttu. If "Idli" is like an award movie, a very calm atmosphere with no noise, if eaten. Those who have been competing for Extra Food these days have been much calmer and the rest of Idli has been seen as being too dull.

After that, the bath became a commotion. 2 and 3 are bathing in a bucket. There are 2-3 buckets in the hostel that are good for bathing. She left the hostel at 8:59 pm to reach college at 9:00 am and ran through the coconut grove. Remember that you did not pick up your ID card when you ran halfway through. Then when we go back and pick up the ID cards and jump up the steps of the college, Janaki Akka (akaji ni ni) standing on the floor, pointing out the closed classroom will show up today. Believing that what is coming is not in the way, he slowly opens the door and calls out, "Mam .." Madam would say "stand outside" without a hesitation in looking at her hand. Principal is when you sit outside and say, "Grass or not. Koteshwara Rao attends college. Very humbly I would say "Good morning sir", "You idiot ... fool..do you have any sense ... etc", he would go into the administrative office and sign the register every day. Krishna Murthy, who follows him, will "put his hand on his head", as if Sir and Sho were beaten. Only Anant Tsar, who comes after them, will say "Good Morning Sar" to me.

The madam who comes out after class will open the door without leaving us. In that poke, we know that today's a good workhorse. Anyway, I thought I could go to class now, and when I go in and pick up the books that I had left the day before, I would call the staff room and arrive at the door of the class. When you go downstairs you can see that the government is holding a white paper in order to remind a government office. Their eyes will always be covered with fear because they know that jumping into the fire is all about embassy and assignment. Judges sitting around start with marks, Rs 10 for late card, Rs 10 for outside ID card, Rs 10 for shoe space, Rs 10 for not shaving…. So a huge amount of money will fall into our account. When all the judges came to call the "refuge" and came down with "What Happened My Boy ... Don't Worry About That, Just Leave It .. Be Happy", there was only so much comfort on the shoulder. As you walk down the corridor, you can hear the roar of the new victim from the staff room.



When you reach the classroom, you see Madam standing in front of you writing a note. The seemingly intimidating "note should be written before 5 pm". She returns to college after lunch and a little slumber. Sitting in the afternoon class can be tricky. No matter how much you catch it, sleep will paralyze your eyes. It is the memory of the "stand up" Madame's alarm that wakes me from that sleep. Outside the class again, or those who finish class, have to stand up. Then the next class with no breaks. It is while sitting in class that the note for the "5" is written before the date. Madam's eyes disappear, and Madame's eyes occasionally come to me when we buy her a notebook and write it in a nude way. Pooram ... Poor Poor .. Outside Class ... With no habit of booking into the staff room to hostel with friends. Walking through the coconut grove told the heroic stories of the day We walked into the hostel with a big crowd laugh. Then they will come out of the mess with the tea.

The word "tea" is just a cute word, "hot color with brown color" is the word for it. Volleyball is about to get slippery and small. As the time draws to a close, the game stops. Then a puddle to the losing team, a mockery, a mockery, and the challenges of tomorrow. The dinner will be served from the mess. Go to the TV room to pick up the chop, then go to bed, until there. Since "learning" is not an entertainment, no one spends any time in it. And again, Vallom writes about "Embassy" and "Last Warning" five-fold assignments. Writing it down is sitting in this TV room. Sometimes in the TV room, like the attic, everyone will sleep there.

              How life has changed today. The peaks of hope are yet to be reached, and I have no idea what the way is or how to proceed.