മറവിയിലെ വേനൽ മഴ

A small portion of rice spread on the plate with a pappadam ring. It’s a face. Red spinach curry for the eyes, beetroot pachadi for the lips, lentils and ghee on the cheeks, and half a pappadam for the ear. After setting everything up like this, dad tells Kichu: "First, roll up the lentils on the cheek into two balls. Then crack the pappadam that’s acting as the ear with a crisp, crunchy bite. Let me see if Kichu knows how to eat rice." Kichu finishes eating the two balls and waits for the next instruction. "Now we’ll eat the eyes. The spinach curry is a magical ingredient. Did you see the color of the rice it touched? What color is it, (Grandfather asks Kichu)?" "Red." "Correct. Now we’ll eat the pink rice. Do you know why? Because there’s beetroot in the pachadi, and yogurt too. It gives great strength, just like Chhota Bheem! And then, your lips will turn red, your eyes will have better vision. There’s a bit of sweetness in the curry. Do you know what taste that is?" Kichu nods and finishes the beetroot lips. "I’m full. My stomach is full." For as long as they live, our parents will always see us as children, no matter how old we grow. We can always preserve that childlike awareness, innocence, mischievousness, and love within us. For a moment, I drifted into my father's past. "Father, did Grandpa (his father) ever check my trousers when I was little?" As I ran to check, my father was trying to pull Kichu's trousers (knickers) up by his legs. I caught him just as he was about to fall. "Dad, why are you behaving like a child?" I tried to gently lead him to the bed, but he pushed my hand away. "Sreedharan and Vijayan will be here soon. You have to go to school." While struggling to hold back my tears, I looked into my father's eyes, which stared at me as if I were a stranger. A while passed. No... my father no longer recognizes me. He doesn't recognize anyone. In his world now, we don't exist. My father, who always hated forgetting. The man who used to amaze me by remembering every little thing in life. The father who lovingly scolded my mother a hundred times, saying, "How could you forget something like this?" Everything was a lesson for him. Phone numbers, dates—he remembered it all. “Appu, did you pay the phone bill? Did you pay the electricity bill? Did you book the gas? Don’t forget to file the income tax this month.” Every March, he would remind us. He always kept reminding us of everything. He would recall and share stories from his childhood. He valued friendships and relationships so deeply, he never liked forgetting anything. But when those very memories began to fail him, he slowly started shrinking into his past. He forgot his own name. He became stubborn like a little child, telling stories from his childhood, singing songs... Even though his behavior made others laugh, it made me cry inside. Sometimes, when a memory briefly flickered in his mind, he sighed while looking towards the eastern field of the fort. "I told her many times not to leave me alone." "Appu... just take me up to that spot one more time." After many days, my father called my name. Tears filled my eyes with joy. I gently held his hand and led him to my mother. But his gaze remained on the mango tree in the eastern field of the fort. Bending down, with trembling hands, he tried to pick up a stone to throw it at the mango tree, but it slipped from his hands and fell. Looking down at the spot where my mother lay, he asked, "Who has piled up the earth here?" Laughter, suppressed from somewhere deep inside, burst out. Sadness enveloped me. I hugged my father and turned to walk away. As a drizzle began along with the sunshine, my father held my hand tightly. How many times did I walk in the rain like this, holding my father's hand when I was little? "Why are you letting the child get drenched in the rain like this?" my mother would complain, and my father would laugh. "Children should grow up with both sun and rain, Savithri. There’s a unique joy in stepping on wet earth." Reminiscing about old memories, I walked with my father. When we reached home, I dried his head and looked at him, sitting there like a little child. I then lamented to the memories. "Why did we abandon father in the darkness of forgetfulness and walk away?" He clapped his hands and laughed at the sight of a flying butterfly, while the drizzle continued to fall. Note: Beyond the simple notion of old age and forgetfulness, there’s a point where individuals can no longer remember names, places, or even perform daily tasks independently, wandering without purpose. To date, no effective cure has been found for this condition. In Alzheimer's patients, a chemical called acetylcholine has been found to be deficient. Current medications work by preventing its breakdown, thereby increasing its level in the brain. It's essential to ensure both mental and physical safety for these patients at home. കുഞ്ഞി പ്ലേറ്റിൽ കുത്തരിച്ചോറ് കൊണ്ട് ഒരു പപ്പടവട്ടം. അതൊരു മുഖമാണ്. കണ്ണിൻ്റെ സ്ഥാനത്ത് ചുവന്ന ചീരത്തോരൻ. ചുണ്ട് ബീറ്റ്റൂട്ട് കൊണ്ടുളള പച്ചടി. കവിളിൽ പരിപ്പും നെയ്യും. പകുതി പപ്പടം കൊണ്ടുള്ള ചെവി. എല്ലാം വിളമ്പി ഇങ്ങനെ ആകിയതാണ് അച്ഛൻ ന്നിട്ട് കിച്ചൂനോട് ആദ്യം കവിളിലെ പരിപ്പു ചേർത്ത് രണ്ടുരുള .എന്നിട്ട് ചെവിയുണ്ടാക്കിയ പപ്പടം പൊട്ടിച്ച് കിരുകിരുവെന്ന് രണ്ട് കടി. ഞാൻ നോക്കട്ടെ കിചൂനു തന്നെ ചോറുണ്ണാൻ അറിയാമോ എന്ന് " രണ്ടുരുള തിന്നുതീർത്ത് അടുത്ത വാക്കിനായി കാതോർത്തു. "ഇനി നമ്മൾ കണ്ണു തിന്നു തീർക്കും. ചീരത്തോരൻ ഒരു മാജിക്ക് കാരനാണ്.അതിനെ മുട്ടിയിരുന്ന ചോറിൻ്റെ കളറ് കണ്ടോ? ഏതാ കളറ് ന്ന് (മുത്തശ്ശൻ കിച്ചൂനോട് ) പറഞ്ഞേ.'' " റെഡ് " " കറക്റ്റ്. ഇനി നമ്മൾ പിങ്ക് ചോറുണ്ണും .എന്തിനാന്നറിയോ? ബീറ്റ്റൂട്ട് പച്ചടിയിൽ ബീറ്റ്റൂട്ടുണ്ട്, തൈരുണ്ട്. നല്ല ശക്തി കിട്ടും, ഛോട്ടാ ഭീമിലെ പോലെ .പിന്നെ ചുണ്ടൊക്കെ ചുവന്നു വരും, കണ്ണിന് കാഴ്ച കിട്ടും..കറിയിൽ മധുരം ചേർത്തിട്ടുണ്ട്. എന്ത് രസാന്നറിയോ?" തലയാട്ടി ബീറ്റ്റൂട്ട് ചുണ്ട് തിന്നു തീർത്തു. "നിക്ക് മതി .വയറു നിറഞ്ഞു. " അച്ഛനും അമ്മയും ജീവനോടെയുള്ള കാലം വരെ നമ്മൾ കുട്ടികൾ തന്നെയാണ്; നമുക്കെത്ര പ്രായമായാലും. ആ കുട്ടിത്തബോധവും നിഷ്കളങ്കതയും കുസൃതിത്തരവും സ്നേഹവും ഒന്നും കളയാതെ നമുക്ക് എന്നും സൂക്ഷിക്കാം. ഒരു നിമിഷം അച്ചന്റെ പഴയ കാലഘത്തിലൂടെ കടന്നു പോയി "അച്ഛ അച്ഛച്ചൻ (മുത്തശ്ശൻ) പിന്നേം ന്റെ ട്രൗസര്ടാൻ നോക്കുണുണ്ണ്ട്ട്ടോ . " അപ്പു ഓടിച്ചെന്നു നോക്കുമ്പോൾ അച്ഛൻ കിച്ചുവിന്റെ ട്രൗസര് (നിക്കർ ) കാലിൽക്കൂടി വലിച്ച ശ്ര മിക്കുകയാണ്. അതിനു പറ്റാതെ വീഴാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും അച്ഛനെ താങ്ങി. "എന്താ അച്ഛാ ഇത് കുട്ടികളെ പോലെ "മെല്ലെ കട്ടിലിലേക്ക് ചായ്ച്ചു കിടത്താൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ അച്ഛൻ എന്റെ കൈ തട്ടിമാറ്റി . " ശ്രീധരനെയും, വിജയൻ ഇപ്പോ എത്തും നിക്ക് സ്കൂളിൽ പോണം " കരച്ചിലടക്കാൻ പാടുപെടുമ്പോൾ അച്ഛന്റെ കണ്ണുകൾഅ പരിചിതനെ പോലെ എന്റെ നേർക്ക് . ....കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞു ഇല്ല.. അച്ഛന് എന്നെയറിയില്ല.. ആരെയും അറിയില്ല. അച്ഛന്റെ ലോകത്ത് ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളാരുമില്ല.. മറവിയെ അത്രത്തോളം വെറുത്തിരുന്ന അച്ഛൻ. ജീവിതത്തിലെ ഓരോ കുഞ്ഞു കാര്യങ്ങളും ഓർമിപ്പിച്ചു അതിശയിപ്പിച്ചിരുന്ന അച്ഛൻ "ഇങ്ങനെയുണ്ടോ ഒരു മറവി" എന്ന് അമ്മയെ സ്നേഹത്തോടെ നൂറുവട്ടം ശകാരിച്ചിരുന്ന അച്ഛൻ. അച്ഛന് എല്ലാം കാണാപാഠങ്ങളായിരുന്നു. ഫോൺ നമ്പറുകളും തീയതികളും എല്ലാം. "അപ്പൂ ഫോൺ ബില്ലടച്ചോ.. കറന്റ് ബില്ലടച്ചോ ?ഗ്യാസ്‌ ബുക്ക്‌ ചെയ്തോ . ഈ മാസം ഇൻകം ടാക്സ് ഫയൽ ചെയ്യൻ മറക്കണ്ട മാർച്ച് ആദ്യവാരം ആയപ്പോൾ ഉള്ള മറുപടി ," അങ്ങിനെ എന്നും ഞങ്ങളെ ഓരോന്നു ഓർമിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു അച്ഛൻ. കുട്ടിക്കാലത്തെ ഓരോ സംഭവങ്ങളും ഓർത്തെടുത്തു അച്ഛൻ ഞങ്ങളോട് പറയുമായിരുന്നു. സൗഹൃദങ്ങളെയും ബന്ധങ്ങളെയും അത്രമേൽ ഉള്ളിൽ കാത്ത് സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന അച്ഛൻ.. അച്ഛന് ഒന്നും ഒന്നും മറക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. ആ ഓർമ്മകൾ തന്നെ തോൽപിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ അച്ഛൻ പതിയെ തന്റെ ഇന്നലകളിലേക്കു ചുരുങ്ങി. സ്വന്തം പേര് പോലും മറന്നു … കൊച്ചു കുട്ടികളെ പോലെ വാശി പിടിച്ചു.. കുട്ടികാലത്തെ കഥകൾ പറഞ്ഞു, പാട്ടുകൾ പാടി…. അച്ഛന്റെ പെരുമാറ്റം മറ്റുള്ളവരിൽ ചിരി പടർത്തിയപ്പോഴും ഉള്ളിൽ കരഞ്ഞു. ഓർമ്മകൾ ഇടക്കെപ്പോഴോ ഒന്ന് കണ്ണ് മിഴിച്ചപ്പോൾ അച്ഛൻകോട്ടയുടെ കിഴക്കേ പറമ്പിലേക്ക് നോക്കി നെടുവീർപ്പിട്ടു .. "എത്ര പറഞ്ഞതാ അവളോട് ന്നെ തനിച്ചാക്കി പോവരുത് ന്ന് " 'അപ്പൂ ... ന്നെ ഒന്ന് അത്രേടം വരെ കൊണ്ട് പോ " കുറേ നാളുകൾക്ക് ശേഷമാണ് അച്ഛൻ പേര് വിളിച്ചത്. സന്തോഷം കൊണ്ടു കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി. മെല്ലെ അച്ഛന്റെ കൈ പിടിച്ചു ഞാൻ അമ്മയുടെ അടുത്ത് കൊണ്ട് പോയി.. പക്ഷെ അച്ഛന്റെ നോട്ടം കോട്ടയുടെ കിഴക്കേ പറമ്പിലെ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മാവിലേക്കായിരുന്നു… അച്ഛൻ കുനിഞ്ഞു വിറക്കുന്ന കൈകൾ കൊണ്ട് ഒരു കല്ലെടുത്ത് മാവിലേക്ക് എറിയാൻ ശ്രമിച്ചു.. കല്ല് കൈയിൽ നിന്ന് ഊർന്ന് വീണു..താഴെ അമ്മ കിടക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് നോക്കി ചോദിച്ചു "ഇവിടെയാരാ മണ്ണ് കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കണത്? " എവിടെ നിന്നോ അടക്കി പിടിച്ച ചിരികൾ… സങ്കടം വന്നു. ...............അച്ഛനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു തിരിഞ്ഞു നടന്നു..കുഞ്ഞി വെയിലിനൊപ്പo ചാറ്റൽ മഴ പെയ്തു തുടങ്ങിയപ്പോൾ അച്ഛൻ കയ്യിൽ മുറുകെപ്പിടിച്ചു. കുട്ടിയായിരുന്നപ്പോൾ ഇത് പോലെ അച്ഛന്റെ കൈപിടിച്ചു എത്ര മഴ നനഞ്ഞിരിക്കുന്നു. "കുട്ടിയെ എന്തിനാ ഇങ്ങിനെ മഴ കൊള്ളിക്കണേ "എന്ന് അമ്മ പരിഭവം പറയുമ്പോൾ അച്ഛൻ ചിരിക്കും. "കുട്ടികൾ മഴയും വെയിലും കൊണ്ട് വളരണം സാവീ ... .. നനഞ്ഞ മണ്ണിൽ കാലു തൊടുമ്പോ ള്ളൊരു സുഖം. " പഴയ കാര്യങ്ങൾ ഓരോന്നു ഓർമിപ്പിച്ചു അച്ഛന്റെ കൂടെ നടന്നു.വീട്ടിലെത്തി തല തുവർത്തി കൊടുക്കുമ്പോൾ ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ മുന്നിലിരിക്കുന്ന അച്ഛനെ നോക്കി ഞാൻ ഓർമ്മകളോട് പരിഭവം പറഞ്ഞു. "ങ്ങളൊക്കെ മറവിയുടെ ഇരുട്ടിൽ അച്ഛനെ തനിച്ചാക്കി പടിയിറങ്ങിപ്പോയത് എന്തിനാണ് !" പറന്നു പോണ ഒരപ്പൂപ്പൻ താടിയെ നോക്കി അച്ഛൻ കൈകൊട്ടി ചിരിച്ചു.. അപ്പോഴും ചാറ്റൽ മഴ പെയ്തു പെയ്‌തു കൊണ്ടിരുന്നു