പൂത്തുലഞ്ഞഗുൽമോഹർ (ഹൃത്തടത്തിൽ!)

പൂവാകച്ചോട്ടിൽ ഇ രുന്നോരാ ഷെല്ലി തൻ കഥയും പറഞ്ഞ് ദിശാബോധമില്ലാ കാറ്റിൽ,എത്ര ചാലിച്ചാലും നിറങ്ങള്‍ പരന്ന് മാ ഞ്ഞുപോകലാമൊ ടുവില്‍ ബാക്കിയീ ശ്യാമവർണവും മാത്രം നിന്നെഎന്നു വാക പറഞ്ഞുഇന്നലയെ ഞാനും ചോദിക്കുന്നൊരീ പൂക്കൾപുറത്താക്കിയതാണു മനോഹരമാക്കിയതല്ലീ വാകേ, എന്നും നാളെയെ പുണരാൻ നീയും കൂട്ട് നിന്നൊരാൾ ... കൊഴിയുന്നവാകപ്പൂക്കളിതളോട് ചൊന്നപോൽ വാടികൊഴിഞ്ഞോരാപൂവായ എന്നിലെ തളിർക്കാതെ പോയൊരാ നഷ്ട വസന്തങ്ങൾ എന്നുമെന്നിൽ ജ്വലിച്ചു നീ നിൽക്കുക അലസമായീ ചുവപ്പിൻ ചേല ചുറ്റികണ്ണുകൾ തൻ ചുവപ്പ് രാശി നല്കി വഴിപോക്കരെ പിടിച്ചു നിർത്തുന്ന നീയൊരു സുന്ദരി തന്നെ കെട്ടിയിട്ട കല്പടവുകളിൽ പൊഴിഞ്ഞ് നീ പരവതാനി തീർക്കുമ്പോൾ ... നിന്നെ ചവിട്ടിക്കുതിച്ച്കാ ലം മുന്നോട്ട് പായുമ്പോൾ കാണുമാ സ്വപ്നങ്ങൾക്കൊക്കെ ഗുൽമോഹർ താൻ നിറം ചാരെയെൻ പരിഭവങ്ങൾ പറഞ്ഞിരുന്നതും ഇരുന്നതും ഒടുവിൽ എൻ തനു തനിച്ചായപ്പോളും കൂട്ടിനീ ഗുൽമോഹർ മാത്രം

പവിത്രം

പൊന്നുരുക്കിഇള വെയിൽപടിഞ്ഞാറെചക്രവാളത്തിൽ ചായംചാലിച്ച ജീവിതമാം നദിയിൽ കൈവഴികളായ് വന്നുചേരുംരണ്ടിഴ പവിത്രം പലവിധം ധന്യമിതു നിൻചരണംക്രിയയ്ക്കും ശ്രാദ്ധവുമാംരണ്ടിഴദര്‍ഭപുല്ലു പയ്യന്നൂരിന് ശ്രെയസാകിലും പങ്കജം മനോഹരം നിൻവദനം അതിമനോഹരം,ഈ ജീവിതം മുഴുവനും നിൻ പാദമർപ്പിതം സമർപ്പിതം, ചിറകുവിരിച്ചു നിന്‍ സ്വപ്നങ്ങള്‍ പറക്കയാകയായി! സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കതിരില്ലാ-യൌവനം കടന്നു നീ. കടന്നുവരികയായ് നാളേറെക്കാത്തു വച്ചൊരു നിമിഷം ദിവ്യമത് പവിത്രം തന്നെയോര്‍ക്ക നീ അമ്മയെന്ന മന്ത്രമിതു മുജ്ജന്മപാപഹാരണം